Bilim insanları, evrenin sırlarını anlamak için uç örneklere bakar. Kara delikler, evrenin en uç örnekleridir. Ancak, “ekstremal” kara delikler, kara deliklerin en uç örnekleridir. 1973’te Stephen Hawking ve diğer fizikçiler, ekstremal kara deliklerin var olamayacağını savundu. Ancak, matematikçiler Christoph Kehle ve Ryan Unger, Hawking’in teorisini çürüten bir kanıt sundu. Kara delik teorisi ile ilgilenen onların bu çalışması, ekstremal kara deliklerin doğada var olabileceğini gösteriyor.
Kehle ve Unger, bu sonuca ulaşırken elektrik yüklü kara delikler üzerine çalıştı. Matematiksel modelleme kullanarak, belirli bir zaman diliminde bir kara deliğin ekstremal hale getirilebileceğini gösterdiler. Bu buluş, Hawking’in üçüncü kara delik yasasını çürüttü. Ayrıca, ekstremal kara deliklerin “çıplak tekilliklere” yol açmayacağını da ispatladılar. Bu, kara deliklerin öngörüldüğü kadar tehlikeli olmadığını gösteriyor. Kara delik teorisi için önemli bir gelişme.
Kara delik teorisi bağlamında, ekstremal kara deliklerin varlığı hala gözlemlenmedi, ancak bu yeni kanıt, evrenin daha zengin ve çeşitli olabileceğini gösteriyor. Kehle ve Unger, şimdi ekstremal dönme oranına sahip kara delikler üzerinde çalışmayı hedefliyor. Bu keşif, fizik ve matematik arasındaki güçlü bağlantıyı yeniden gözler önüne seriyor.
Yazının tamamını ve İngilizce orijinal halini okumak için tıklayınız…